Normalna, skojarzona czynność stawów skroniowo-żuchwowych oprócz ruchów przywodzenia i odwodzenia umożliwia również wysuwanie i usuwanie żuchwy, ruchy boczne oraz różne będące związaniem ruchów podstawowych.
Przy wysuwaniu żuchwy ku przodowi w obydwóch stawach dominuje ruch ślizgowy ku dołowi i przodowi w postać szczytów guzków stawowych. W porze pierwszej jest on złączony z ruchem obrotowym osi łączącej obydwie głowy żuchwy. Ruch cofania jest odwrotnością ruchu wysuwania żuchwy.
Przy ruchach bocznych żuchwy, np. podczas przeżuwania pokarmów, w wszystkim ze stawów robią się odmienne ruchy. Wyróżnia się stronę pracującą oraz stronę niepracującą, czyli balansującą. W stawie po części pracującej, więc tej, w którą zwraca się żuchwa, głowy żuchwy wykonują zbyt w treści pionowej, wspólny z zakresem ruchu żuchwy. Kiedy się uważa, w ruchu tym używa udział krążek stawowy, a więc podejmuje się on na obydwóch piętrach stawu. Po stronie balansującej głowa żuchwy pokazuje się z dolu żuchwy w punkcie guzka stawowego, wykonując równocześnie obrót i krok ku dołowi i przodowi.
Przy każdych ruchach żuchwy ogromną rolę odgrywa krążek stawowy i poziom jego ruchomości, co związane jest z siecią krążka oraz czynnością mięśnia skrzydłowego bocznego i więzadeł stawowych. Zaburzenia, jakie zachodzą w działalności stawów, są w szerokiej liczbie połączone z nieprawidłową formą i miejscami krążka stawowego.
Reasumując, należy stwierdzić, że ruchy głów żuchwy w stawach skroniowo-żuchwowych są połączenie ruchów obrotowych i przemieszczeni owych.
Dokładna znajomość położeń głów żuchwy i obejście się poszczególnych elementów stawu podczas ruchów żuchwy ma duże miejsce w protetycznym leczeniu pacjentów. W sukcesach chorobie układu stomatognatycznego, kiedy należy ustalać połączenie w tzw. zgryzie konstrukcyjnym, właściwa syntopia głów żuchwy i powiązane z tym uważane usytuowanie kolejnych elementów stawów skroniowo-żuchwowych ma wydatny wpływ na zdobycie korzystnych wyników leczenia. Potrzebne są w takich formach zdjęcia warstwowe (tomograficzne) tych stawów.
Położenie żuchwy w sądu do szczęki. Ruchy artykulacyjne żuchwy
Znajomość położeń żuchwy w stosunku do szczęki - zarówno w sezonie spoczynku, kiedy również czynności - ma głębokie znaczenie w rehabilitacji układu stoma-tognatycznego. Umożliwia prawidłową rekonstrukcję luków zębowych w przypadkach braków częściowych oraz wszą ich naprawę w błędach całkowitych.
Przemieszczanie żuchwy w sądu do szczęki odbywa się w trzech płaszczyznach. Posselt dzieli ruchy żuchwy na oryginalne i pośrednie. Do pierwszych zaliczył kroki do dołu, do przodu, do tylu również na końce. Połączenie dwóch bądź więcej ruchów podstawowych nazywa pośrednimi.
Z praktycznego punktu widzenia ważny jest podział ruchów na działające się w sezonie kontaktów powierzchni zębów górnych z niskimi lub bez kontaktów zębów przeciwstawnych. Przemieszczenia żuchwy, podczas których mówią kontakty zębów przeciwstawnych, określane są ruchami artyku-lacyjnymi. Mogą Protetyk Gdańsk rozpoczynać się w położeniu żuchwy zwanym centralnym, kiedy jej środek spotyka się w drogi strzałkowej albo w miejscach bocznych (ruchy rozcierania pokarmów).
Odznacza się trzy podstawowe położenia żuchwy:
_ położenie spoczynkowe;
_ położenie centralnego zwarcia;
_ położenie dotylne.
W miejscu centralnego zwarcia poleca się jeszcze trzy dodatkowe funkcje żuchwy, doprzednią i boczne - czystą oraz wewnętrzną.
Położenie spoczynkowe żuchwy
W rozważaniach położeń żuchwy do szczęki jako istotne leczy się położenie spoczynkowe, w jakim żuchwa wydobywa się przez największy stan oraz z jakiego badają się jej cechy. Stanowi obecne danie, które używa żuchwa bez udziału naszej świadomości. W położeniu spoczynkowym żuchwa jest mało przesunięta ku dołowi i przodowi. Występuje rozkontakto-wanie powierzchni zwarciowych, między którymi powstaje przestrzeń zwana szparą spoczynkową (lyc. 29). Wysokość szpary spoczynkowej cechuje się, mierząc odległość między powierzchniami żującymi zębów przedtrzo-nowych. Waha się ona w miarach od 1 do 6 mm (Bauer i Gutowski), przeciętna wielkość mieści się w kraju 2-4 mm. Uznaje się, iż w daniu spoczynkowym głowy żuchwy wykonują niewielki obrót wokół swojej osi w dołach stawowych. Mięśnie przywodzące i odwodzące znajdują się następnie w mieszkanie równowagi, oraz w zapisie elektromiograficznym tych mięśni występuje cisza elektryczna.
Siły bierne. W mięśniach siły bierne związane są spośród ich elastycznością. Elastyczność mięśni tworzących własne przyczepy na żuchwie działa na jej położenie. Tkwi w ten rodzaj stan pewnej równowagi między ciężarem żuchwy a rozciągliwością mięśni niepobudzonych też do skurczu.
Badania Oishi (cyt. Brill) wykonane na nowych zwłokach ludzkich wykazały, że elastyczność struktur około- i wewnątrzstawowych stanowi w bycie wpłynąć na przemieszczenie wyrostków kłykciowych w dołach stawowych bez udziału mięśni lub sił zewnętrznych.
Ujemne ciśnienie powstaje w przestrzeni Dondersa, która zawiera obszar w jamie ustnej zależny od początku zamkniętymi wargami, a z tyłu kontaktem języka z podniebieniem delikatnym także jest prestiż na myślenie spoczynkowego położenia żuchwy. Waha się ono w granicach 5-9,7 mm Hg plus jest najmocniejsze bezpośrednio po połykaniu, kiedy może dochodzić wartość 18 mm Hg. Ciśnienie to, wykonując na powierzchnię podniebienia, wytworzy siłę cen około 300 g, która wypełnia się wystarczająca do zrównoważenia ciężaru żuchwy wraz z tkankami miękkimi.
Siły witalne. Przejmuje się, że regulacja pionowych położeń żuchwy jest odbiciem napięcia mięśniowego. Kluczowym elementem, który wpływa napięcia mięśni żucia, są ruchowe neurony powstające z jądra ruchowego nerwu trójdzielnego. Neurony ruchowe nerwu trójdzielnego są odpowiedzialne za dobrą regulację spoczynkowego położenia żuchwy. Odpowiednie bodźce otrzymują one ze źródeł obwodowych i wewnętrznych.
Obwodowe źródła bodźców nerwowych obejmują: wrzeciona mięśniowe, receptory błony śluzowej jamy ustnej, stawowe i ozębnowe. Rozciągnięcie wrzeciona mięśniowego wyzwala bodziec, który zostaje przeznaczony do neuronu ruchowego. Reakcja ta chodzi nazwę odruchu rozciągania. Zjawisko to mami za sobą chwilowe osłabienie dalszego przekazywania bodźców. Podczas opuszczania żuchwy następuje rozciąganie wrzecion mięśnia skroniowego, które na ulicy łuku odruchowego wysyłają powody do neuronu ruchowego w wnętrzu nerwu V. Bodźce te wracają następnie do mięśnia skroniowego, przynosząc jego skurcz. Skrócenie mięśnia tłumi uczynnione wrzeciona i mięsień skroniowy jest w śnie. Analogiczny cykl jest w mięśniach opuszczających żuchwę.
W błonie śluzowej przyznaje się receptory czuciowe i mechanoreceptory. U ludzi korzystających protezy płytowe receptoiy błony śluzowej są silniej rozwijane oraz znacznie nalegają na założenie żuchwy.